بررسی و تحلیل ترجمه‌ی رمان "الشحاذ" بر اساس الگوی نظری وینی و داربلنه

پس از  اینکه، در نخستین سال‌های قرن بیستم میلادی، عرصه­ های نوین زبان­شناسی معرفی شدند، کم‌کم توصیفِ زبان‌های گوناگون، بر اساس معیارهای علمی و بی­ طرفانه مورد توجه قرار گرفت. در میانة همین قرن، دو پژوهشگر کانادایی با نام‌های ژان پُل وینی و ژان داربلنه بر اساس الگوهای زبان­شناسانه، به توصیف روش‌های مورد استفادة مترجم­ها در برگردان متن­هایی از زبان­های فرانسه و انگلیسی به یک­دیگر پرداختند. از آن زمان تا دوره حاضر، روش‌های آن­ها، مبنای نظریِ پژوهش­های گوناگون در حوزه مطالعات ترجمه قرار گرفت. مقاله حاضر کوشیده ­است با در نظر گرفتنِ تکنیک‌های مطرح ­شده در روش وینی و داربلنه (Vinay & Darbelnet, 1985)، به استخراج نمونه‌های تطبیقی از ترجمه کتاب «الشحاذ» نجیب محفوظ بپردازد که به وسیلة محمد دهقانی با نام «گدا» ترجمه شده­ است، تا در نهایت جمع‌بندی از تکنیک‌های به کار گرفته شده در این ترجمه ارائه دهد. یافته ­های پژوهش نشان می‌دهد که مترجم در ارائة ترجمه‌ای شیوا به زبان فارسی، بیشتر از روش‌های ترجمة غیرمستقیم بهره جسته و از میان تکنیک‌های گوناگون روشِ مورد اشاره، به همانندسازی روی آورده ­است.